Συνεχίζετε να τρέχετε αγώνες Ultra; Τι σας κρατάει σε αυτούς και αν τους αφήσατε ποιος ο λόγος;

Συνεχίζετε να τρέχετε αγώνες Ultra; Τι σας κρατάει σε αυτούς και αν τους αφήσατε ποιος ο λόγος;

Άρθρο του αθλητή υπεραποστάσεων Τόπα Θεόδωρου

Πριν από αρκετά χρόνια ξεκίνησε ένα ταξίδι που αφορούσε τους αγώνες Ultra μαζί με τους συνοδοιπόρους μου Γιώργο Φωτιάδη, Δημήτρη Γουναρά, Γιώργο Βλαχούλη και Αποστόλη Κρυβοσίδη και μέχρι σήμερα, εκτός των φοβερών συναισθημάτων και εικόνων που φέρνει μια τέτοια απόσταση, υπήρχε μια φράση (μεγάλο κενό) μέσα μου λίγες ώρες μετά την εκπλήρωση του κάθε αγώνα.

Σε κουβέντες με φίλους και συναθλητές αυτό συμβαίνει σε όλους τους αθλητές αλλά με διαφορετικό τρόπο, το οποίο βλέπεις μόνο στους αγώνες μεγάλων αποστάσεων.
Όταν τελειώσει η προετοιμασία, η αναμονή για τον αγώνα και τα συναισθήματα κατά την διάρκειά του, όταν όλα αυτά τελειώνουν η αδρεναλίνη υποχωρεί και η ζωή επιστρέφει στη ρουτίνα, έρχεται αυτό το κενό το οποίο είναι φυσιολογικό και θα ήταν ψέμα εάν δεν το νιώθαμε.

Όταν ο στόχος επιτευχθεί, νιώθουμε μέσα μας όλοι ικανοποίηση αλλά και ερωτήματα από "εδώ και πέρα τι κάνουμε"
Μετά από τόσους αγώνες όλα αυτά τα χρόνια έμαθα να το αντιμετωπίζω με ηρεμία και σύνεση βλέποντας τις αδυναμίες μου και τα λάθη μου οπότε βάζω το πλάνο που εγώ θέλω σε μελλοντικά μου σχέδια αγώνων.

Όταν δεν πετυχαίνουμε αυτό που θέλουμε, η απογοήτευση είναι μεγάλη και η πρώτη μας σκέψη είναι ότι δεν πρόκειται να το ξανακάνω, χάνοντας την πίστη μας διότι η κούραση για όλο αυτό το διάστημα της προετοιμασίας μας δημιουργεί συναισθήματα αρνητικά, αλλά φυσικά επαναπροσδιορίζουμε τους στόχους μας και τις προπονήσεις μας και συνεχίζουμε!!

Επίσης όταν είσαι επαγγελματίας και ζεις από αυτό όλα καλά, όταν όμως είσαι ερασιτέχνης σε περιμένει η οικογένεια, οι ευθύνες, η δουλειά σου, οπότε πρέπει να το δεις σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα στην καθημερινότητά σου, που δεν πρέπει με τίποτα να φέρνει αρνητικές σκέψεις.

Όλοι όσοι τρέχουμε υπεραποστάσεις έχουμε την χαρά να είμαστε σε μια ξεχωριστή κοινότητα φίλων και συναθλητών, με την οποία βρισκόμαστε σε κάθε σχεδόν μεγάλο αγώνα με την χαρά που προσφέρει η συμμετοχή πολύ μεγάλη, αλλά το πιο σημαντικό συναίσθημα είναι τα μηνύματα που μπορούμε να περάσουμε και με την μεγάλη μας ταλαιπωρία και την συνεχή κούραση, να βιώσουμε μέχρι ένα σημείο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πολλοί συνάνθρωποί μας, βάζοντας και εμείς ένα λιθαράκι για να τους απαλύνουμε τις πληγές και πολλές φορές χωρίς να το καταλάβουμε τους δίνουμε δύναμη να συνεχίζουν να ζούνε και να διεκδικούν το δίκιο τους.

Οι αγώνες μεγάλων αποστάσεων δεν απαιτούν τόσο πολύ το στοιχείο της ταχύτητας (τουλάχιστον για την μεγάλη μάζα αθλητών που συμμετέχουν), όσο της ανθεκτικότητας στην κακουχία, της σωστής ενεργειακής διαχείρισης, της υπομονής και της επιμονής στον στόχο και αυτές οι ιδιότητες αποκτούνται με τα χρόνια και γι’ αυτό πολλοί αθλητές καθώς μεγαλώνουν ηλικιακά στρέφονται στις υπεραποστάσεις, όπου μπορούν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα σε υψηλό επίπεδο, το οποίο θα κρατήσει πολλά χρόνια.

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε αν ο χρόνος και η ζωή μας περνάει πολύ γρήγορα, τρέχοντας όμως έναν ultra αγώνα διαπιστώνουμε ότι ο χρόνος έχει σχεδόν σταματήσει μετά από ώρες προπόνησης και αγώνων στον δρόμο ή στα βουνά οπότε είναι η ευκαιρία τρέχοντας να σταματήσουμε τον χρόνο.

Συνεχίζετε να τρέχετε αγώνες ultra; Τι σας κρατάει σε αυτούς και αν τους αφήσατε ποιος ο λόγος;

Μια ερώτηση που κάθε ένας μπορεί να δώσει την δική του απάντηση!!!